Kumaş satım işleriyle uğraşan bir genç vardı. İşlerinin çokluğunu bahane ederek, namazlarını hep son vaktine bırakırdı. Dükkanın yanındaki camide, vaktin çıkmasına az zaman kala namazlarını yetiştirirdi.

Bir gece rüyasında ölmüş, hesap için mizan başına getirmişlerdi. “İbadetlerimi yaptım, haram işlemedim, hesabım kolay geçer” diye ümit ediyordu. Melekler önce iman ve doğru itikat aradılar, hemen önlerine geldi. Sonra namaza sıra geldi; fakat aradılar, bir türlü bulamadılar. “Ben hiçbir namazı kazaya bırakmadım, mutlaka bulmanız lazım” diye feryat ediyordu. Nihayet melekler: “Kusura bakma, sana ait bir tek namaz bulamadık, şimdi seni cehenneme atacağız” diyerek, yüksek bir dağa çıkardılar. Genç çırpınarak: “Hayır, bunda bir yanlışlık var, ben hiç namazlarımı kazaya bırakmadım” dediyse de dinlemediler, dağın tepesinden aşağıya, cehenneme fırlattılar.

O şiddetli olayla, büyük bir korkuya kapılmıştı. Düşerken birden karşısına nur yüzlü bir zat çıktı, onu havada yakaladı

Ben senin kıldığın namazlarınım, dedi. Genç heyecanla:

Ben çok perişandım, az daha cehenneme düşecektim, neden bu kadar geç kaldın? Diye sordu, o da şöyle cevap verdi:

Sen de beni hep son vakte bırakırdın.