Gurbetin bir adı da, ezansız ülkelerde yaşamaktır. Ezanı duymaz olarak yaşamaktır. Ezan gibi diriltici bir esintiden yoksun yaşamak, ezansız memleketlerde problemlerle boğuşmaktır.

Tarihin en canlı şahidi minarelerden yükselen ezan sesleridir.

Şair Arif Nihat Asya:

“Biz kısık sesleriz… minareleri

Sen ezansız bırakma Allah’ım!” derken çok önemli şeyler hissetmiş olmalı. Bunu anlamak için idrak sahibi mümin olmak gerekir.

• Ezansız semtler.

• Ezansız ülkeler.

• Ezana hasret memleketler var. Buralarda yaşamak buraların “cehennem gibi” olması demek olsa herhâlde.

Minaresi görülmeyen, fark edilmeyen, ezan sesleri yükselmeyen, ezan coşkusuyla yaşamayan, ne de “kim bu fâni dünyadan göçmüş” diye bir salâ sesi duymayan yaşantının hiçbir manası yoktur. Pisliğin içindeki solucan gibi olmaktır.

Ezansız hayata alışmak, onu hissedememek, duyarsızlaşmak, doyasıya ezanı duyamamak, onu evlerimize misafir edememek ne tarifsiz talihsizliktir. Evlerimizin duvarlarında inlemeliydi ezanlar...

Yuvamızın her köşesine sinmeliydi o ruh...

Büyük çiledir ezansız yaşamak.

Rabbim böyle “yaşama”ya mahkûm etmesin...

Vefatının sene-i devriyesinde şair Arif Nihat Asya’nın ‘Duâ’sına âmin diyorum:

“Biz, kısık sesleriz… minareleri,

Sen, ezansız bırakma, Allah’ım!

Ya çağır şurda bal yapanlarını,

Ya kovansız bırakma, Allah’ım!

Mahyasızdır minareler... Göğü de

Kehkeşansız bırakma Allah’ım!

Müslümanlıkla yoğrulan yurdu,

Müslümansız bırakma, Allah’ım!

Bize güç ver... Cihâd meydanını,

Pehlivansız bırakma Allah’ım!

Kahraman bekleyen yığınlarını,

Kahramansız bırakma, Allah’ım!

Bilelim hasma, karşı koymasını;

Bizi cansız bırakma, Allah’ım!

Yarının yollarında yılları da,

Ramazansız bırakma, Allah’ım!

Ya dağıt kimsesiz kalan sürünü,

Ya çobansız bırakma, Allah’ım!

Bizi sen sevgisiz, susuz, havasız

Ve vatansız bırakma, Allah’ım!

Müslümanlıkla yoğrulan yurdu,

Müslümansız bırakma, Allah’ım!